Twee verschillende veters

In het hospice verzorgen wij regelmatig de laatste zorg, nadat een bewoner is overleden. Vandaag mag ik samen met een kleindochter de laatste zorg verlenen aan een meneer. Tijdens deze laatste zorg komen er steeds meer kleinkinderen even kijken naar opa. En oma is de kleindochter en ons dankbaar, dat wij de laatste zorg op ons hebben genomen. Ook worden er grapjes gemaakt over de gespierde armen en torso, die opa zelf goed in conditie hield door te blijven oefenen met allerlei attributen. Meneer wordt liefdevol Opi genoemd en er worden herinneringen opgehaald. Ik voel me een luistervink en besef, dat het een eer is hierbij aanwezig te mogen zijn. Dan worden er vragen gesteld over het aankleden van Opa. “Moet hij nou wel of niet zijn bril op?” “En zijn schoenen?” De bril gaat op en de schoenen gaan aan. En dan merkt een kleinzoon op: “Opa, u heeft twee verschillende veters in uw schoenen! Dat kan toch niet!” Iedereen moet lachen. Wat een mooi moment! Ik ben trots op de saamhorigheid tijdens deze laatste zorg. Ik heb respect voor de kleinkinderen, die dit hebben gedaan voor hun Opi. Ik ben weer een bijzondere ervaring rijker en met mij ook de kleinkinderen.

@ Marieke